Drabble: Mezarlık

Okurken Dinleyin:



Ve duygusuna kapılın (Acı bir gülümseme)



Hayır. Böyle birşey mümkün olamazdı. WGT'nin bütün duyu organları ona yalan söylüyordu. Nasıl olabilirdi ki? Drabble, gerçekten... Ama bu gerçek bir saçmalıktı. WGT sadece koştu. Koştu, koştu. Bütün hidddetini topraktan atarcasına hızlı koştu. Hiçbirşey önemli değildi şu anda. Sadece görmek istiyordu. Bunun bir yalan olduğunu görmek. Kulaklarının duyduğu, gözlerinin okuduğu yalanın gerçek olmadığını ispatlamak istiyordu WGT. Elinden geldiği kadar hızlı koştu. Yolda giderken yüzüne karanlık düşüyordu. Kimse aslında o sırada ağlayıp ağlamadığını göremiyordu. Sadece ilerliyordu WGT. Aylarca kat ettiği yolları 15 dakikada koştu. Sonunda oraya vardı. Drabble'ın kendi konağına. Dışarısı çevreden gelenlerle doluydu. Hepsi kapının önündeydi. WGT dizleri titreye titreye aralarından geçti. Bakışlar, sanki onu delip geçer gibi üzerinde toplanmıştı. Bunu görmüyor, hissediyordu. Herkes onun vereceği tepkiden korkuyordu. Daha tanışamadığı hevesli Tamer'lar, henüz pek az görebildiği Takeru, ve hatta Fırat. Ve tabii ki irisiyle ufağıyla bir dolu digimon... Hepsi o geçerken yol verdi. Kapının ağzı açıktı. WGT itti. Yanında Dracomon ve boynunda Kudamon gerildiler. Digivice'dan ses yoktu... WGT bir saniye için duraksadı. Sonra kapıyı açtı. Ve aynı anda bunu yapmamış olmayı herşeyiyle; görmemiş olmayı bütün varlığıyla diledi. Marcus ve Ergin hareketsiz ve gözleri kapalı duran Drabble'ı dışarı taşıyorlardı. Yüzlerinde korkunç bir hüzün vardı. WGT olduğu yere çakıldı. Sanki Dünya durmuştu. Onlar WGT'yi görünce yüzlerini acıma duygusu kapladı. WGT titreyen dizlerinin üzerine düştü. Öne eğildi. "HAYIR!" diye haykırdı Ergin onun onzuna dokunmaya yeltenince. "HAYIR!" sadece bağırıyordu. Ellerini şakaklarına kapamıştı. "HAYIR! HAYIR!! HAYIR!!! Drabble'ın bedeninin önünde öylece diz çökmüş... Ağlıyordu... Beyni durmuştu. Ve ağlamak dışında hiçbirşey yapmıyordu. Çünkü diğer herşey yalandı...





(Devam ettirmek isteyen akıcı bir dille yazsın. Söz verdiğim gibi en azından sizi duygulandırabilecek birşeyler yazmaya çalıştım... (Acı bir gülümseme))

(başardında )

Ergin Wgt'yi teselli etmeye çalışıyordu ama bunun bir faydası yoktu sonunda Ergin sinirlendi
Ergin:Üzüntünü ve sinirini bir süre bastır çünkü önce almamız gereken bir intikam var ona bunu yapanı bulmalıyız!

Ancak WGT'nin tek yapabildiği başını iki yana sallamak ve daha ürkütücü bir inleme sesi çıkarmaktı. Dracomon kolunu onun omzuna koymaya çalıştı. Ama WGT bunu da almadı. Kudamon onun boynuna sarılırcasına daha sıkı dolandı. WGT oturuyordu. Önündeki bedene. Her an gözlerini açacak ve o karnalıkla ilgili esprilerinden birini yapacak diye bekliyordu. Ama bu öocukça birşeydi. Drabble ölmüştü. Bunun inkarı olanaksızdı. 10 dakika daha yerde öyle kaldı. Sonra son bir kez burnunu çekti ve ayağa kalkmaya çalıştı. DRacomon ve Ergin ona yardım ettiler. Digivice'tan çıkan Guilmon ve Dorumon, DRacomon'la birlikte Drabble'ı sırtlarına aldılar. Ergin ve Marcus da WGT'yi omuz desteğiyle dışarı götürdüler. DIşarıda Çoktan arka taraflarda mezar kazılıyordu. WGT buna inanamıyordu. Yarı baygın gibiydi... Hala inliyordu. Dışarıdakilerin bakışlarını artık önemsemiyordu WGT. Tek istediği hıçkıra hıçkıra ağlamaktı.

Ergin ve Marcus mezarı kazıyorlardı digimonlarda ellerinden geldiğince yardım ediyordu Wgt berbat durumdaydı Ergin onu gördükçe içi parçalanıyodu ama elinden hiçbirşey gelmiyordu bu çaresizlik içinde mezarı kazmaya çalışıyordu...

Sonunda onun bedeni geldi. Gold Rapidmon'du onu taşıyan. O altın zırhıyla WGT, DRabble'ı taşımaya en uygun kişinin o olduğunu düşündü ve minnet duydu. Ergin'e baktı ve yardım istercesine bakmaya devam etti. Ama Ergin ne yapabilecekti ki? Şu anda kimse hiçbirşey yapamazsı. Drabble bir insandı. Digimon değil. Ölünce bir defa ölünür eğer insansanız... Bunu hiçbir digimon anlayamazdı. Ama acıma ve merhamet gösterebilirlerdi. Gold Rapidmon, Drabble'ı yavaşça ve dikkatlice yerine bıraktı. Bokomon Dracomon'un omzuna yaslanmış haykırarak ağlıyordu. Bir an WGT de aynını yapmak istedi. Ama Drabble'ın anısı geldi gözünün önüne. Kollarını kavuşturmuş ve başını iki yana sallıyordu sanki. Sanki ona "Yapma" diyordu. "Ben olsaydım kendime bu kadar ağlamazdım. Sakın ağlama WGT." WGT'nin gözünden bir damla yaş Drabble'ın mezarına düştü. Onu çoktan gömmeye başlamışlardı. SOnra knedine gelmeye başladı. Arkadaşını son yolculuğuna uğurlamak yerine arkasından ağlamayı mı seçecekti? Kendinden nefret ettiği o anda ayağa fırladı ve küreği Elecmon'dan alıp herkesi uzaklaştırdı. Drable'ı huzuruna kendi göndermek istiyordu. O gün dakikalarını ağlayarak harcamasının bedeli olarak akşama kadar Drabble'ı tek başına gömdü. Son parça toprağı da atarken Ergin yanına geldi. "Sanki..." dedi WGT. İlk kez konuşmuştu. "Sanki elimde toplayan her bir su topağı, sanki parmaklarımda oluşan her bir nasır. Onun anısına bir hediye..." Ergin sadeece başını salladı. Birşey demedi. WGT de bunu istiyordu zaten. Sadece konuşmak. mezar taşı saatler önce hazırlanmıştı. WGT mezarı kazarken dikilmişti. Üstünde şunlar yazıyordu:

Kod:

Karanlığın Gücünü; Şeytan İçin Değil, Sonuna Kadar İyi Taraf İçin Kullanan, Canının Sonuna Kadar Vefasını Taşıyan Tamer.
Drabble.
Huzur İçinde Yat...

WGT son parça'yı da attı ve bekledi. Bu onun Drabble'dan EN SON umuduydu. şu 3 saniye geçtikten sonra arkasını dönecek ve dostunu ebediyete göndermiş olacaktı. Ve saniyeler hatta dakikalar tükendi. Ergin sabırla onu bekliyordu.

GoldRapidmon:''İyi bir tamer idi kendine yazık etti.Ama bu normal bir ölüm gibi değildi.Nedenini anlayamadığım bir gariplik vardı???''

Ve 3 Digimon içeri girdi; BlackAgumon, Impmon ve Betamon.

Impmon:''O tam olarak ölmedi.Ruhu verilerine ayrıldı.''
Herkes ona garipçe bakıyordu.
BlackAgumon ağlamaklı sesiyle devam etti:''Ergin'le tartıştıktan sonra şehirden ayrıldı ve haftalarca dağlarda gezdik.Birgün hava birden kararmaya başladı ve 3 DeviDramon ve 1 Devimon geldi.Devimon pençesini Drabble'a sokarken hiç birşey yapamadık çünkü DeviDramonlar bize saldırdı.Ben DarkTyrannomon'a dönüştüm ve beklenmedik bir şekilde Impmon Digimentalimi kullanarak AirDramon'a dönüştü.3'ümüz savaşmaya başladık fakat onlar bizden çok daha üstündü.Devimon Drabble'ı aldı ve uçmaya başladı.AirDramon peşinden giderken DeviDramonlar üstüne çullandı.AirDramon Impmon'a dönüşünce onlarda gitti faakt hiçbir şey yapamadık ve günlerdir şehire dönmeye çalışıyoruz.''
Betamon:''Fakat orada hepimiz Drabble'ın ruhunun verilerine ayrıldığını hissettik.Ve Devimon Drabble'ın ruhunu kullanarak NeoDevimon'a evrimleşti.Ve intikam yemini etti fakat ne yemini olduğunu biz anlamadık...''
BlackAgumon:''Bence siz biliyorsunuz çocuklar...'' derken WGT ve diğerlerini kastediyordu.
WGT:''Bu yendiğimiz Devimon olmalı!'' diye atıldı.İçinde bir umut oluşmaya başladı.
Impmon:''Sevimeyin çocuklar Drabble'ı geri getirmek için NeoDevimon ve karanlık ordusunu yenmelisiniz...''

WGT buna inanamıyordu. Bu gerçekten olabilir miydi? Drabble'ı en yakın dostunu geri getirebilir miydi? Vücuduna girmiş soğuk dalgasının yerini sıcak duygular aldı. Bu duygular Drabble'ın en sevdikleriydi: Savaş tutkusu ve intikam!

WGT arkasını döndü ve haykırdı:

"Drabble'ı kurtarmak isteyen herkese fırsat! Onu yeniden aramızda görmek isteyen varsa yarın saat 13:00 sularında benimle burada buluşun!"

WGT sevinçten ayakta duramıyordu. Bir süre sonra da düşüp bayıldı...

(daha yeni gördüm of ya şansa bak en heycanlı yer)
masaru wgt ye baktı ve dediki hayır üzülme drabble bunu istemez ne kadar kötü olsada istemez şimdiki görev son şey olan neodevimon yok etmek

(yeni gördüm)
Ergin:Hadi intikamımızı alalım ve Drabble'ı geri getirelim!